Wystawa „Ptaki nas prowadzą” Jolanty Michalak to malarska opowieść o Dzielnicy Żydowskiej na lubelskim Podzamczu – miejscu wymazanym z miejskiego krajobrazu. Artystka, inspirując się archiwalnymi fotografiami i książką „Oko cadyka” Władysława Panasa, tworzy obrazy, w których pamięć i wyobraźnia splatają się w poruszającą wizję utraconego świata. Towarzyszą im fotografie ze zbiorów Ośrodka „Brama Grodzka – Teatr NN”.
Wystawa „The Lemberg Machine” Dany Kaveliny to poruszająca opowieść o pamięci i traumie. Głównym elementem jest animowany film, w którym ożywione ofiary lwowskich pogromów z 1941 roku snują wielojęzyczną narrację o przemocy i utraconym mieście. Kavelina, badając osobiste i zbiorowe doświadczenia wojny, tworzy sugestywny obraz historii ukrytej poza oficjalnymi opowieściami.
„Jałowy bieg” Marty Zgierskiej to opowieść o stanie zawieszenia, zmęczeniu i utracie sprawczości. W fotografiach i instalacjach artystka ukazuje ciało uwikłane w ograniczenia i powtarzalność, w kontekście społecznych i ekologicznych kryzysów. Motyw pustynnienia staje się metaforą wyczerpania – osobistego, kulturowego i kobiecego – oraz refleksją nad wysiłkiem bez efektu w kulturze sukcesu.
„Autoportret z fajką” to pierwsza wystawa Ignacego Oboza w jego rodzinnym mieście. Artysta prezentuje prace inspirowane suprematyzmem i neoplastycyzmem, prowadząc dialog z klasyczną ikonografią. Motyw fajki, obecny w kulturze od martwych natur po surrealizm, staje się tu kluczem do refleksji nad sztuką i tożsamością. Minimalistyczne, geometryczne kompozycje ukazują zarazem precyzję, jak i emocjonalną głębię.
W świecie, gdzie współczesna sztuka często ucieka od piękna, obawiając się oskarżeń o łatwość czy dekoracyjność, Siudmak przypomina, że piękno – w sensie platońskim – jest wartością uniwersalną, zdolną dotknąć najgłębszych pokładów ludzkiej wrażliwości. Jego dzieła, malowane milionami precyzyjnych pociągnięć pędzla, są świadectwem artystycznej dyscypliny i wizjonerskiej pasji. Neo-surrealizm Wojciecha Siudmaka to nie tylko wizja, ale także dialog z nauką, filozofią i kulturą. Artysta, zafascynowany kosmosem i odkryciami naukowymi, tworzy dzieła, które rezonują zarówno z intelektualistami, jak i z szeroką publicznością. Jego współpraca z wydawnictwami science fiction oraz interpretacje literatury Franka Herberta czy Philipa K. Dicka uczyniły go ikoną dla kilku pokoleń miłośników fantastyki. Na wystawie zostanie zaprezentowane pełne spectrum dorobku artystycznego Siudmaka: obrazy, rzeźby oraz rysunki zapełniające przestrzenie aż dwóch Galerii. Zarówno dzieła znane publiczności od lat jak i wykonane po 2020 roku, uzupełnione animacją i dźwiękiem wprowadzą widza w Universum Wojciecha Siudmaka – miejsca, gdzie wyobraźnia staje się rzeczywistością, a rzeczywistość – poezją. – Ten wielki artysta towarzyszy mi od chwili, gdy spojrzał na mnie niebieskimi oczyma jego człowiek pustyni. Od tamtego czasu trwam zawieszony w równowadze między dwoma światami – naszym i rzeczywistością Wojtka Siudmaka – Denis Villeneuve | Fragment przedmowy do albumu „Siudmak. Fantastyczne światy”, wyd. Rebis, 2021 r. – Praca nad rysunkami do tej książki sprawiła mi wielką przyjemność. […] Chciałbym, aby ten zarysowany przeze mnie świat, był moim osobistym prezentem dla miłośników literatury fantastycznej, dla ich dzieci i wnuków i wszystkich przyszłych czytelników. To właśnie im tak bardzo potrzebna jest wyobraźnia, otwarty szeroki horyzont i dalekie spojrzenie w przyszłość – Wojciech Siudmak | Fragment tekstu „Dialog ze światami Diuny” z albumu „Siudmak. Fantastyczne światy”, wyd. Rebis, 2021 r. ℹ Partner wystawy: ART OF SIUDMAK ( siudmak-official.com )Kurator wystawy: Dorota PieńkosKoordynacja działań wystawienniczych: Klaudia Brzuch, Agnieszka Major – Borkowska Wojciech Siudmak. UNIVERSUM | CSK
Jałowy bieg to stan zawieszenia – przestrzeń, w której działanie nie prowadzi do zmiany, a energia rozprasza się w pustce. To utknięcie w systemie, w którym wysiłek nie przekłada się na postęp. To pulsacja bez efektu, rozpędzone koło, które niczego nie wprawia w ruch. Wystawa łączy fotografie i instalacje przestrzenne, w których ciało mierzy się z ograniczeniem, powtarzalnością i napięciem. W kontekście narastającej niestabilności społecznej i ekologicznej staje się refleksją nad zmęczeniem, utratą sprawczości i próbą odnalezienia stanu, który nie byłby wyłącznie stratą energii. Na pierwszy plan wystawy wysuwa się motyw pustynnienia – piasek zgrzyta w zębach i osadza się na wargach, ciężar narasta od środka. To opowieść o osobistej porażce, kulturowym wysychaniu i utracie kierunku. Jałowienie dotyka nie tylko krajobrazu, ale i kobiecego ciała – wyczerpanego oczekiwaniami, podporządkowanego rytmom, które nie prowadzą do odnowy. Wystawa odziera kobiece doświadczenie z płodności – biologicznej i twórczej. To także refleksja nad procesem: nad zmaganiem się z materią, myślami i własnym impasem rozgrywającym się na tle kultury sukcesu, nieustannego pośpiechu i często pozornej produktywności. Tu nie ma spektakularnych gestów. Jest monotonna walka z entropią, powtarzalność prób działania mimo świadomości, że wysiłek nie oznacza rezultatów. Tymczasem pustynia po prostu jest – obojętna, rozciągnięta w czasie i przestrzeni jak płótno, z którego wymazano wszystkie znaki. Gdzie każdy krok grzęźnie w niestabilnym gruncie, piasek zasypuje oczy, a spierzchnięte usta przypominają o oskomie, o pragnieniu, którego nie da się zaspokoić. Pustynia jest przestrzenią dezorientacji, zamazywania pamięci, złudzeń, narastającej maligny. Jedyne co wokół i co w środku to pustka. Nie ma dróg – są tylko ślady, które gorący wiatr zasypuje szybciej, niż można je zostawić.